Afgelopen week was ik een paar dagen op bezoek bij een dierbare in Portugal. Geen laptop, geen social media en zeer beperkt telefoon gebruik. Even ‘unplugged’ helemaal niets hoeven doen was fijn om de batterij weer op te laden.
De zon en het heldere licht aldaar geven nieuwe energie. Wolken aan de hemel vormen prachtige patronen. Lege stranden die uitnodigen om te blijven lopen langs de golven. Soms even stilstaan om te luisteren of om op het zand te zitten, starend naar de golven. Een terrasjes aan zee, zand tussen de tenen en met blote voeten door het toch wel koude water lopen… in vind het heerlijk!
De zee is altijd in beweging, net als het leven zelf. Nooit hetzelfde, continue anders. De zee geeft en neemt, het komt en gaat in perfecte timing en eigen ritme. Het kan bulderen en murmelen, is soms traag en zacht, soms snel en krachtig maar altijd in die oneindige beweging.
Grote golven komen richting strand waar ze uitrollen over het zand, stenen en schelpen achterlatend tijdens het terugvloeien naar die grote plas water. Zee… een fenomeen wat mij blijft boeien en waar ik uren naar kan kijken. De rustige golven tellend tot de grotere golven weer aanzwellen om bulderend stuk te slaan op de ondergrond. Daarna weer een paar rustige golven tot de grotere golven weer aanzwellen. Dit ritme is prachtig, een oneindige vorm van overvloed.
Ik proef de zilte lucht, hoor de stem van de zee en voel het ritme van de natuur. Soms waait de wind stevig en fris, soms is het een briesje die mij zachtjes aanraakt. Het is koesterend om met de zon op het gezicht gewoon een te worden met het water, met het ritme, de kracht, de unieke eigenheid van iedere beweging. Om de elementen van zon, wind en water te omarmen, ervan te genieten, het in te ademen en absorberen. Ik hou van dit ritme, geef me over aan het ritme en versmelt ermee, ik wordt de zee, de zon, de wind, het licht, de wolken en de schaduw. Ook ik ben natuur…
Vissers gooien hun lijnen uit, de zee ruist nog steeds luidruchtig, de zon zakt al wat, de rotsen kleuren nog intenser rood en geel, de wind neemt wat toe en koelt mij af. Tijd om op te stappen, ik bedank de zee voor de wijze les, de rust, ruimte en diepe stilte die het mij heeft gebracht.
De zee is als het leven zelf, als yin en yang, een continue proces van verandering. Het één kan niet zonder het ander, alles is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat leert de zee en het leven mij telkens weer… Juist dát maakt het leven zo bijzonder, zo boeiend, zo uitdagend, zo moeilijk, zo grappig, zo onvoorstelbaar en onvoorspelbaar, zo mooi, zo chaotisch, zo liefdevol, zo ik ben er wel klaar mee en zo wauw dit is genieten tot ja dit is echt Leven…
Als jij aan zee bent of aan de zee denkt… Welke emoties of drempels, welke ideeën, inzichten enz. komen er dan in jou boven drijven? Als het denken stopt, de stilte in jou de ruimte krijgt, wat gebeurt er dan in jou, met jou?
Stilte is zo belangrijk voor ons allemaal en is in onze maatschappij niet echt op de voorgrond. Er zijn immers zoveel impulsen om ons heen dat we soms vergeten om stil te staan en het stil te maken in onszelf. Wanneer maak jij tijd om die stekker uit de hectiek te trekken? Hoe laad jij jouw batterij op? Waar krijg jij energie van en kun je het stil maken in jezelf?
Gun jezelf regelmatig een ‘unplug’ moment, even niets, doe het, laad die batterij regelmatig op en ervaar! Het leven is immers veel te mooi om met een half lege batterij rond te lopen…
Comments